Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

urbanitatis N F

  • 1 urbanitas

    urbānĭtas, ātis, f. [id.], a living in a city, city life.
    I.
    Lit.:

    desideria urbis et urbanitatis,

    Cic. Fam. 7, 6, 1:

    in urbis urbanitatisque desiderio,

    id. ib. 7, 17, 1.—
    II.
    Transf., city fashion, city manners, both in a good and in a bad sense.
    A.
    In a good sense.
    1.
    Refinement, elegance of manner, politeness, courtesy, affability, urbanity:

    addo urbanitatem, quae est virtus, ut Stoici rectissime putant,

    Cic. Fam. 3, 7, 5.—
    2.
    Refinement, delicacy, or elegance of speech:

    urbanitate quādam quasi colorata oratio,

    Cic. Brut. 46, 170; cf. Quint. 6, 3, 17 (opp. rusticitas); 6, 3, 103 sq.—
    b.
    In partic., wit, humor, pleasantry, raillery: contumelia si petulantius jactatur, convicium;

    si facetius, urbanitas nominatur,

    Cic. Cael. 3, 6:

    in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non dico,

    id. Fin. 2, 31, 103:

    ut aliquando subtilitatem veteris urbanitatis et humanissimi sermonis attingerem,

    id. Q. Fr. 2, 10, 2:

    vides exaruisse jam veterem urbanitatem,

    id. Fam. 7, 31, 2:

    mancipiorum urbanitas in dominos contumeliosa,

    Sen. Const. 11, 3:

    in jocis,

    Quint. 2, 5, 8:

    oratoria,

    id. 6, 3, 14:

    risus si aptus est, urbanitatis nomen adsequitur,

    id. 8, 6, 74; 10, 1, 115.—
    B.
    In a bad sense, trickery, roguery, knavery:

    incuriosos milites (vernaculā utebantur urbanitate) quidam spoliavere,

    Tac. H. 2, 88; so,

    vernula,

    Petr. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > urbanitas

  • 2 urbanitas

    urbānitās, ātis, f. (urbanus), I) das Stadtleben, bes. das Leben in Rom, desideria u. desiderium urbanitatis, Cic. ep. 7, 6. § 1 u. 17. § 1. – II) meton., die städtische Weise, a) das städtische Wesen, feine Benehmen, die feine Lebensart, Cic. ep. 3, 7, 5: Plur., deponendae tibi sunt urbanitates; rusticus Romanus factus es, Cic. ep. 16, 21, 7. – b) die Feinheit im Reden, teils in der Aussprache, teils im Ausdrucke, urbanitatis color, Cic. Brut. 171; vgl. Quint. 6, 3, 17 u. 103 sqq. – c) die Feinheit im Witze, Scherze, der feine Witz, feine Scherz od. Spaß, vetus, Cic.: in iocis, Quint.: oratoria, Quint.: vernacula, Tac.

    lateinisch-deutsches > urbanitas

  • 3 urbanitas

    urbānitās, ātis, f. (urbanus), I) das Stadtleben, bes. das Leben in Rom, desideria u. desiderium urbanitatis, Cic. ep. 7, 6. § 1 u. 17. § 1. – II) meton., die städtische Weise, a) das städtische Wesen, feine Benehmen, die feine Lebensart, Cic. ep. 3, 7, 5: Plur., deponendae tibi sunt urbanitates; rusticus Romanus factus es, Cic. ep. 16, 21, 7. – b) die Feinheit im Reden, teils in der Aussprache, teils im Ausdrucke, urbanitatis color, Cic. Brut. 171; vgl. Quint. 6, 3, 17 u. 103 sqq. – c) die Feinheit im Witze, Scherze, der feine Witz, feine Scherz od. Spaß, vetus, Cic.: in iocis, Quint.: oratoria, Quint.: vernacula, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > urbanitas

  • 4 urbānitās

        urbānitās ātis, f    [urbanus], a living in the city, city life, life in Rome: desideria urbis et urbanitatis.— City fashion, city manners, refinement, elegance, politeness, courtesy, affability, urbanity: addo urbanitatem, quae est virtus: urbanitate quādam quasi colorata oratio.— Wit, humor, pleasantry, raillery: in hominum facetorum urbanitatem incurrere.— Trickery, knavery, Ta.
    * * *
    city living, city life/manners, life in Rome; sophistication, polish, wit

    Latin-English dictionary > urbānitās

  • 5 color

    ōris m.
    1) цвет, окраска (aureus O, PM; caeruleus Cs; albus Lcr, C; purpureus Lcr etc.)
    colorem ducere V — принимать цвет, окрашиваться
    2) краска, краситель ( colores terere PM)
    3) цвет лица (albus O; suavis C)
    colorem mutare H, Q etc. (perdere O) — перемениться в лице или побледнеть
    homo nulli (= nullīus) colons погов. Plневедомый человек (незнакомец)
    4) красивый цвет лица, приятная наружность, красота (robur et c. L)
    quo fugit Venus, heu, quove color? H — увы, куда скрылись любовь и красота?
    5) внешний вид, (преим. блестящее) состояние, положение ( civitatis C)
    6) колорит, оттенок ( pigmentorum C); манера, стиль (orationis antiquae Sen; tragĭcus H); отпечаток, налёт ( urbanitatis C)
    7) яркий цвет, pl. цветы (aspĭce, quos submittit humus formosa colores Prp); прикрасы
    aliquem colorem dicere J — стараться выгородить (оправдать) кого-л.
    8) вид, предлог
    illo colore Digв этой форме или под этим предлогом

    Латинско-русский словарь > color

  • 6 odor

    ōris m.
    1) запах (suavis, taeter C)
    2) дурной запах, зловоние ( gravitatem odoris lenire Su)
    3) аромат, благоухание ( florum C)
    4) pl. благовония ( odores incendere C); волшебные мази ( liquidi odores H)
    5) дым ( ater V); чад, пар ( culinarum fumantium Sen)
    6) предчувствие, предположение
    o. alicujus rei est C — чувствуется что-л. или поговаривают о чём-л.
    7) слабый признак, налёт ( urbanitatis C)
    8) редко (= odoratus II, 1.) чутьё, обоняние rhH.

    Латинско-русский словарь > odor

  • 7 urbanitas

    urbānitās, ātis f. [ urbanus ]
    1) городская жизнь (преим. римская) ( desideria urbanitatis C)
    2) утончённость, тонкость в обхождении, культурность, изящные манеры, учтивость, вежливость, воспитанность, образованность (u., cui contraria sit rusticitas Q)
    3) безупречная речь, изящество выражений ( urbanitate colorata oratio C)
    4) изящный юмор, тонкое остроумие ( hominum facetorum C); шутка Pt
    5) хитрость, плутоватость, склонность к мошенничеству T

    Латинско-русский словарь > urbanitas

  • 8 argutiae

    argūtiae, ārum, f., selten u. nur bei Spät., wie Gellius u. Apuleius, argūtia, ae, f. (argutus), das Scharfausgeprägte, Markierte od. Nuancierte, Ausdrucksvolle, Lebendige, Sprechende, der scharfe, sprechende Ausdruck, I) dessen, was in die äußern Sinne fällt, argutiae vultus, der feine, die individuellen Lebensäußerungen wiedergebende Ausdruck des Gesichts, Plin.: operum (der Werke der Bildhauerei), Plin.: digitorum, lebhaftes Fingerspiel, Cic.: tam artifices, geschwätziges Schlagen (der Nachtigall), Plin.: geschwätziges Reden, Plaut. – II) geistig, a) im guten Sinne, das Geistreiche, Sinnreiche, Scharfsinnige der Rede, die feine, scharfe Zeichnung durch die Rede, die Feinheiten, Schärfe der Darstellung, Demosthenes nihil Lysiae subtilitate cedit, nihil argutiis et acumine Hyperidi, Cic.: huius orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut etc., Cic. – b) im üblen Sinne, die Spitzfindigkeit, Pfiffe und Kniffe, nihil est, quod illi (Graeci) non persequantur suis argutiis, Cic.: bei Spät. im Sing. importuna atque audax argutia. Gell.: argutia famulorum, Pallad.

    lateinisch-deutsches > argutiae

  • 9 color

    color, ōris, m. (vgl. occulere, celare), die Farbe, I) eig.: A) im allg., albus, Ggstz. niger, Lucr. u. Cic.: color caerulo albidior, viridi austerior et pressior, Plin. ep.: c. amethystinus, Suet.: ater, Ov. u. Plin.: aureus, Ov. u. Plin.: bonus, Varr., melior, Plin.: caeruleus, Caes.: candidus, Vitr. u. Ov.: coracinus, Vitr.: croceus, Gell.: furvus, Solin.: fuscus, Ov.: herbidus, Plin.: nativus, Plin.: naturalis, ICt.: piceus et niveus, Apul.: porraceus, Plin.: purpureus, Lucr., Vitr. u.a.: rufus, Scrib. u. Gell.: Tyrius, Hor.: viridis, Ov. u. Solin., viridior, Plin. ep.: c. aureus ignis, Lucr.: argenti, Hor. u. Plin.: vestium, Sen.: paenula od. tunica obsoleti coloris, Suet. u. Amm.: Iris mille trahens varios colores, Verg.: colorem ducere (von der Traube), sich färben, Farbe bekommen, Verg. – als Stoff zum Färben (Färbestoff), zum Malen, regionis natura minii et chrysocollae et aliorum colorum ferax, Flor. 4, 12, 60: colorem accipere, bibere, annehmen (v. der Wolle u. Stoffen), Plin.: ebenso colorem (colores) ducere, perbibere, Sen.: colorem inducere picturae, Plin.: navem pretiosis coloribus pingere, Sen.: colores terere, Plin. – B) insbes.: 1) die natürliche Farbe des Menschen, die Gesichtsfarbe, der Teint, a) im allg.: verus, Ter., Ggstz. fucatus, Hor.: albus, Ov.: exsanguis, Sall. u. Rut. Lup.: egregius, suavis, Cic.: colorem mutare, Hor., Quint. u. Curt., od. perdere, Ov., die Farbe (vor Scham, Furcht, Schmerz usw.) wechseln, -verlieren (vgl. crebra coloris mutatio, Cic.); aber colorem mutare auch = blaß werden (vom vielen Studieren), Sen. rhet.: c. non mansit ei, Verg.: c. excidit, Ov.: tales virgo dabat ore colores, so verfärbte sich ihr Gesicht, Verg.: colorem obtinere (als Ggstz. von mutare), Plaut.: im Bilde, ac ne carmen quidem sani coloris enituit, selbst nicht der Poesie blieb eine gesunde Lebensfrische, Petr. 2, 8. – Sprichw., homo nullius coloris, ein unbekannter Mensch, Plaut. Pseud. 1196. – b) prägn. = frische-, schöne Gesichtsfarbe, frischer-, schöner Teint, Schönheit, robur et colos, Liv. 28, 26, 14: nimium ne crede colori, Verg.: abiit corpusque colorque, Ov. – 2) Plur. colores, die Farbenpracht der Blumen, meton. = prangende Blumen, Prop. 1, 2, 9. Val. Flacc. 6, 492. – II) übtr.: A) im allg., die Farbe, der äußere Anstrich, das Äußere (= die äußere Beschaffenheit), civitatis, Cic.: vitae, Hor.: omnis Aristippum decuit c., ihn kleidete jede Farbe = er wußte sich in alle Verhältnisse, in jede Lage zu finden, Hor.: novimus quosdam, qui multis apud philosophum annis persederint et ne colorem quidem duxerint, u. nicht einmal den äußern Anstrich (eines Philosophen) angenommen = gar nichts gelernt haben, Sen.: captivi colore (unter der Maske eines G., scheinbar als G.) transivit, Amm. 26, 9, 6. – B) insbes.: 1) v. der Rede, Diktion, Ton und Farbe, das Kolorit (= der allgemeine Charakter, der Zuschnitt), Cic. u.a.: c. urbanitatis, Cic.: c. tragicus, Hor. – 2) prägn.: a) das hebende, lebhafte Kolorit, der Schmuck, χρῶμα, Cic.: verb. flos et color pigmentorum, Cic. – b) der äußere, täuschende Anstrich = das Beschönigen, dare colorem rebus turpibus, Quint.: dic aliquem colorem, Iuven. – / Nbf. colōs, ōris, m., Plaut. Men. 828 u. mil. 1179. Titin. com. 114. Lucr. 6, 208 u. 1072. Varr. sat. Men. 425. Sall. Cat. 15, 5. Liv. 28, 26, 14. Plin. 9, 149; 13, 98 u.a. Symm. ep. 1, 15; vgl. Serv. Verg. georg. 2, 256.

    lateinisch-deutsches > color

  • 10 argutiae

    argūtiae, ārum, f., selten u. nur bei Spät., wie Gellius u. Apuleius, argūtia, ae, f. (argutus), das Scharfausgeprägte, Markierte od. Nuancierte, Ausdrucksvolle, Lebendige, Sprechende, der scharfe, sprechende Ausdruck, I) dessen, was in die äußern Sinne fällt, argutiae vultus, der feine, die individuellen Lebensäußerungen wiedergebende Ausdruck des Gesichts, Plin.: operum (der Werke der Bildhauerei), Plin.: digitorum, lebhaftes Fingerspiel, Cic.: tam artifices, geschwätziges Schlagen (der Nachtigall), Plin.: geschwätziges Reden, Plaut. – II) geistig, a) im guten Sinne, das Geistreiche, Sinnreiche, Scharfsinnige der Rede, die feine, scharfe Zeichnung durch die Rede, die Feinheiten, Schärfe der Darstellung, Demosthenes nihil Lysiae subtilitate cedit, nihil argutiis et acumine Hyperidi, Cic.: huius orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut etc., Cic. – b) im üblen Sinne, die Spitzfindigkeit, Pfiffe und Kniffe, nihil est, quod illi (Graeci) non persequantur suis argutiis, Cic.: bei Spät. im Sing. importuna atque audax argutia. Gell.: argutia famulorum, Pallad.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > argutiae

  • 11 color

    color, ōris, m. (vgl. occulere, celare), die Farbe, I) eig.: A) im allg., albus, Ggstz. niger, Lucr. u. Cic.: color caerulo albidior, viridi austerior et pressior, Plin. ep.: c. amethystinus, Suet.: ater, Ov. u. Plin.: aureus, Ov. u. Plin.: bonus, Varr., melior, Plin.: caeruleus, Caes.: candidus, Vitr. u. Ov.: coracinus, Vitr.: croceus, Gell.: furvus, Solin.: fuscus, Ov.: herbidus, Plin.: nativus, Plin.: naturalis, ICt.: piceus et niveus, Apul.: porraceus, Plin.: purpureus, Lucr., Vitr. u.a.: rufus, Scrib. u. Gell.: Tyrius, Hor.: viridis, Ov. u. Solin., viridior, Plin. ep.: c. aureus ignis, Lucr.: argenti, Hor. u. Plin.: vestium, Sen.: paenula od. tunica obsoleti coloris, Suet. u. Amm.: Iris mille trahens varios colores, Verg.: colorem ducere (von der Traube), sich färben, Farbe bekommen, Verg. – als Stoff zum Färben (Färbestoff), zum Malen, regionis natura minii et chrysocollae et aliorum colorum ferax, Flor. 4, 12, 60: colorem accipere, bibere, annehmen (v. der Wolle u. Stoffen), Plin.: ebenso colorem (colores) ducere, perbibere, Sen.: colorem inducere picturae, Plin.: navem pretiosis coloribus pingere, Sen.: colores terere, Plin. – B) insbes.: 1) die natürliche Farbe des Menschen, die Gesichtsfarbe, der Teint, a) im allg.: verus, Ter., Ggstz. fucatus, Hor.: albus, Ov.: exsanguis, Sall. u. Rut. Lup.: egregius, suavis, Cic.: colorem mutare, Hor., Quint. u. Curt., od. perdere, Ov.,
    ————
    die Farbe (vor Scham, Furcht, Schmerz usw.) wechseln, -verlieren (vgl. crebra coloris mutatio, Cic.); aber colorem mutare auch = blaß werden (vom vielen Studieren), Sen. rhet.: c. non mansit ei, Verg.: c. excidit, Ov.: tales virgo dabat ore colores, so verfärbte sich ihr Gesicht, Verg.: colorem obtinere (als Ggstz. von mutare), Plaut.: im Bilde, ac ne carmen quidem sani coloris enituit, selbst nicht der Poesie blieb eine gesunde Lebensfrische, Petr. 2, 8. – Sprichw., homo nullius coloris, ein unbekannter Mensch, Plaut. Pseud. 1196. – b) prägn. = frische-, schöne Gesichtsfarbe, frischer-, schöner Teint, Schönheit, robur et colos, Liv. 28, 26, 14: nimium ne crede colori, Verg.: abiit corpusque colorque, Ov. – 2) Plur. colores, die Farbenpracht der Blumen, meton. = prangende Blumen, Prop. 1, 2, 9. Val. Flacc. 6, 492. – II) übtr.: A) im allg., die Farbe, der äußere Anstrich, das Äußere (= die äußere Beschaffenheit), civitatis, Cic.: vitae, Hor.: omnis Aristippum decuit c., ihn kleidete jede Farbe = er wußte sich in alle Verhältnisse, in jede Lage zu finden, Hor.: novimus quosdam, qui multis apud philosophum annis persederint et ne colorem quidem duxerint, u. nicht einmal den äußern Anstrich (eines Philosophen) angenommen = gar nichts gelernt haben, Sen.: captivi colore (unter der Maske eines G., scheinbar als G.) transivit, Amm. 26, 9, 6. – B)
    ————
    insbes.: 1) v. der Rede, Diktion, Ton und Farbe, das Kolorit (= der allgemeine Charakter, der Zuschnitt), Cic. u.a.: c. urbanitatis, Cic.: c. tragicus, Hor. – 2) prägn.: a) das hebende, lebhafte Kolorit, der Schmuck, χρῶμα, Cic.: verb. flos et color pigmentorum, Cic. – b) der äußere, täuschende Anstrich = das Beschönigen, dare colorem rebus turpibus, Quint.: dic aliquem colorem, Iuven. – Nbf. colōs, ōris, m., Plaut. Men. 828 u. mil. 1179. Titin. com. 114. Lucr. 6, 208 u. 1072. Varr. sat. Men. 425. Sall. Cat. 15, 5. Liv. 28, 26, 14. Plin. 9, 149; 13, 98 u.a. Symm. ep. 1, 15; vgl. Serv. Verg. georg. 2, 256.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > color

  • 12 odōs

        odōs ōris, m    [2 OD-], a smell, scent, odor: omnis odor ad supera fertur: odorem avide trahere naribus, Ph.: florum.—A pleasant odor, perfume, perfumery, essences, spices: odore capi: ara fumat odore, incense, H.: croceos odores mittit, V.: Perfusus liquidis odoribus, balsams, H. —A disagreeable smell, stench, stink: odos locum mutare subegerat, S.: ingratos odores, O.: taeter, Cs.: odoris foeditas: Volvitur ater odor tectis, black and stifling vapor, V.—Fig., a scent, inkling, hint, presentiment, suggestion: odor suspicionis: hominum furta odore persequi: est non nullus odor dictaturae: lucri bonus est odor, L.: urbanitatis, a tincture.

    Latin-English dictionary > odōs

  • 13 tamen

        tamen adv.    [3 TA-].—After a concessive or conditional particle, notwithstanding, nevertheless, for all that, however, yet, still (beginning the clause or after its emphatic word): quamquam omnis virtus nos ad se adlicet, tamen iustitia id maxime efficit: etsi abest maturitas aetatis, tamen, etc.: tametsi miserum est, tamen, etc.: si Massilienses per delectos cives... reguntur, inest tamen in eā conditione similitudo quaedam servitutis: si nullus erit pulvis, tamen excute nullum, O.: cui (senatus auctoritati) cum Cato et Caninius intercessissent, tamen est perscripta.—Opposed to an implied concession or inference, in spite of this, for all that, however, still, nevertheless: Retraham ad me illud argentum tamen, T.: expellitur ex oppido Gergoviā; non destitit tamen, Cs.: neque recordatur illi ipsi tam infelici imperatori patuisse tamen portūs Africae, L.: semper Aiax fortis, fortissimus tamen in furore: cur nolint, etiam si tacerent, satis dicunt. Verum non tacent. Tamen his invitissimis te offeres?: tamen a malitiā non discedis? in spite of all.—With sed or verum, in strong opposition, but yet, but nevertheless, but still: hi non sunt permolesti; sed tamen insident et urgent: debet; verum tamen non cogitur.—With si, if at least, if only: aliqua et mihi gratia ponto est; Si tamen in dio quondam concreta profundo Spuma fui, O.—After neque... nec, on the other hand, however: Cyri vitam legunt, praeclaram illam quidem, sed neque tam nostris rebus aptam nec tamen Scauri laudibus anteponendam.—Ne tamen, that by no means: veni igitur, quaeso, ne tamen semen urbanitatis unā cum re p. intereat. —With pron relat., who however, although he: L. Lucullus, qui tamen eis incommodis mederi fortasse potuisset... partem militum Glabrioni tradidit, although he might, etc.: fuit mirificus in Crasso pudor, qui tamen non obesset eius orationi, etc., and yet its effect was not, etc.—Strengthened by nihilo minus: si illud tenerent, se quoque id retenturum; nihilo minus tamen agi posse de compositione, Cs.
    * * *
    yet, nevertheless, still

    Latin-English dictionary > tamen

  • 14 argutiae

    argūtĭae, ārum (the sing. argutia, ae, is rare and only among later writers; cf. Charis. p. 20, and Phocae Ars, p. 1708 P.), f. [argutus].
    I.
    That which is clear to the senses, vigor of expression, liveliness, animation; of works of art: Parrhasius primus symmetriam picturae dedit, primus argutias vultūs, elegantiam capilli, etc., Plin. 35, 10, 36, §

    37: argutiae operum,

    id. 34, 18, 19, § 65.—Of the quick motion of the fingers (cf. argutus):

    nulla mollitia cervicum, nullae argutiae digitorum,

    Cic. Or. 18, 59.—Of the chattering notes of the nightingale, Plin. 10, 29, 43, § 85.—Of chattering discourse, Plaut. Bacch. 1, 2, 19; id. Most. 1, 1, 2.—
    II.
    Transf. to mental qualities.
    A.
    Brightness, acuteness, wit, genius:

    hujus (C. Titii) orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut paene Attico stilo scriptae esse videantur. Easdem argutias in tragoedias transtulit,

    Cic. Brut. 45, 167:

    Demosthenes nihil Lysiae subtilitate cedit, nihil argutiis et acumine Hyperidi,

    id. Or. 31, 110. —
    B.
    Slyness, subtlety, cunning, shrewdness in speech or action:

    sed nihil est quod illi (Graeci) non persequantur suis argutiis,

    Cic. Lael. 13, 45:

    cujus loquacitas habet aliquid argutiarum,

    id. Leg. 1, 2, 7.—In this signif. also in the sing.:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6:

    levis et quasi dicax argutia,

    id. 12, 2 (cf. argutiola); Pall. Insit. prooem. 1; so App. M. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > argutiae

  • 15 color

    cŏlor (old form cŏlos, like arbos, clamos, honos, etc., Plaut. Mil. 4, 4, 43; Lucr. 6, 208; 6, 1073; Sall. C. 15, 5, acc. to Prob. II. pp. 1456 and 1467 P.; Plin. 13, 15, 30, § 98; 35, 11, 42, § 150), ōris, m. [root cal-, to cover; cf.: caligo, occulere, calyx], color, hue, tint.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    varii rerum,

    Lucr. 2, 786:

    nequeunt sine luce Esse,

    id. 2, 795:

    aureus ignis,

    id. 6, 205:

    albus,

    id. 2, 823; cf.:

    color albus praecipue decorus deo est,

    Cic. Leg. 2, 18, 45:

    purpureus conchyli,

    Lucr. 6, 1073:

    Tyrios mirare,

    Hor. Ep. 1, 6, 18; Ov. M. 4, 165; 10, 261; cf. id. ib. 6, 65; Verg. G. 1, 452:

    colorem accipere,

    Plin. 11, 38, 91, § 225:

    bibere,

    id. 8, 48, 73, § 193:

    inducere picturae,

    id. 35, 10, 36, § 102:

    color caerulo albidior, viridior et pressior,

    Plin. Ep. 8, 20, 4:

    amethystinus,

    Suet. Ner. 32:

    color in pomo est, ubi permaturuit, ater,

    Ov. M. 4, 165; Plin. 30, 2, 6, § 16:

    bonus,

    Varr. R. R. 3, 7, 10:

    melior,

    Plin. 7, 6, 5, § 41: colores, oculos qui pascere possunt, [p. 371] Lucr. 2, 419:

    rebus nox abstulit atra colorem,

    Verg. A. 6, 272:

    quam cito purpureos deperdit terra colores,

    Tib. 1, 4, 30:

    nec varios discet mentiri lana colores,

    Verg. E. 4, 42:

    Iris, Mille trahens varios adverso sole colores,

    id. A. 4, 701.— Poet.:

    ducere, of grapes, etc.,

    to acquire color, become colored, Verg. E. 9, 49; Ov. M. 3, 485; cf. Sen. Ep. 71, 30.—
    2.
    Meton.
    a.
    Coloring stuff, dyestuff:

    regionis naturā minii et chrysocollae et aliorum colorum ferax,

    Flor. 4, 12, 60; Plin. 35, 6, 12, § 30 sq.—
    b.
    Flowers of varied colors:

    aspice quo submittat humus formosa colores,

    Prop. 1, 2, 9; Val. Fl. 6, 492.—
    B.
    Specif., the natural color of men, the complexion, tint, hue:

    qui color, nitor, vestitus,

    Ter. Eun. 2, 2, 11:

    formae autem dignitas coloris bonitate tuenda est, color exercitationibus corporis,

    Cic. Off. 1, 36, 130:

    venusti oculi, color suavis,

    id. Tusc. 5, 16, 46:

    verus (opp. to paint),

    Ter. Eun. 2, 3, 27 Don.; cf. Ov. A. A. 3, 164;

    and fucatus,

    Hor. Epod. 12, 10:

    senex colore mustellino,

    Ter. Eun. 4, 4, 22:

    niveus,

    Hor. C. 2, 4, 3:

    albus,

    fair, Ov. M. 2, 541:

    egregius,

    Cic. Fin. 2, 20, 64:

    verecundus,

    Hor. Epod. 17, 21; cf.:

    vide Num ejus color pudoris signum indicat,

    Ter. And. 5, 3, 7: colorem mutare, to change or lose color (on account of any excitement of the passions, from shame, fear, pain, etc.), to blush, etc., Hor. Ep. 1, 16, 38; cf. Cic. Clu. 19, 54:

    color excidit,

    Ov. M. 2, 602:

    perdere,

    id. ib. 3, 99:

    adeo perturbavit ea vox regem, ut non color, non voltus ei constaret,

    Liv. 39, 34, 7.—
    * b.
    Prov.:

    homo nullius coloris,

    an unknown man, Plaut. Ps. 4, 7, 99 (like the phrase: albus an ater sit; v. albus).—
    2.
    Sometimes for beautiful complexion, fine tint, beauty:

    o formose puer, nimium ne crede colori,

    Verg. E. 2, 17:

    quo fugit Venus, heu, quove color?

    Hor. C. 4, 13, 17; Ov. H. 3, 141.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., color, i.e. external form, state, condition, position, outward show, appearance (predominant in rhet.; v. 2.; elsewh. rare, and mostly poet.):

    amisimus omnem non modo sucum ac sanguinem, sed etiam colorem et speciem pristinam civitatis,

    Cic. Att. 4, 16, 10:

    vitae,

    Hor. S. 2, 1, 60; cf.: omnis Aristippum decuit color et status et res, every color became him, i. e. he accommodated himself to every condition, id. Ep. 1, 17, 23: novimus quosdam, qui multis apud philosophum annis persederint, et ne colorem quidem duxerint, have not acquired even the outward appearance, i.e. have imbibed or learned nothing, Sen. Ep. 108, 5; cf. Quint. 10, 1, 59: omnia eundem ducunt colorem;

    nec Persis Macedonum mores adumbrare nec Macedonibus Persas imitari indecorum,

    Curt. 10, 3, 14 Vogel ad loc. —
    2.
    A class, fashion, kind.
    a.
    In gen. (rare):

    hos maxime laudat.. egregium hoc quoque, sed secundae sortis ingenium... hic tertius color est,

    Sen. Ep. 52, 4:

    tertium illud genus... sed ne hic quidem contemnendus est color tertius,

    id. ib. 75, 15; cf.:

    in omni vitae colore,

    Stat. S. 2 prooem. init.
    b.
    Esp., of diction, character, fashion, cast, coloring, style:

    ornatur igitur oratio genere primum et quasi colore quodam et suco suo,

    Cic. de Or 3, 25, 95; cf. id. ib. 3, 52, 199:

    non unus color prooemii, narrationis, argumentorum, etc.,

    Quint. 12, 10, 71:

    qui est, inquit, iste tandem urbanitatis color?

    Cic. Brut. 46, 171:

    color dicendi maculis conspergitur,

    Quint. 8, 5, 28; cf.:

    color totus orationis,

    id. 6, 3, 110:

    simplicis atque inaffectati gratia,

    id. 9, 4, 17:

    tragicus,

    Hor. A. P. 236:

    operum colores,

    id. ib. 86.—
    B.
    Pregn. (cf. supra, 1. B. 2.), a beautiful, brilliant quality or nature, splendor, lustre, brilliancy (freq. only in rhet. lang.):

    nullus argento color est avaris Abdito terris,

    Hor. C. 2, 2, 1.—
    2.
    Of diction.
    a.
    A high, lively coloring, embellishment:

    intelleges nihil illius (Catonis) lineamentis nisi eorum pigmentorum quae inventa nondum erant, florem et colorem defuisse,

    Cic. Brut. 87, 298; id. de Or. 3, 25, 100; id. Q. Fr. 2, 13 (15 a), 2.—
    b.
    In a bad sense, t. t., an artful concealment of a fault, a pretext, palliation, excuse, Quint. 4, 2, 88 Spald.; 6, 5, 5; 10, 1, 116; 11, 1, 81; 12, 1, 33; cf. Sen. Contr. 3, 21; 3, 25:

    res illo colore defenditur apud judicem, ut videatur ille non sanae mentis fuisse, etc.,

    Dig. 5, 2, 5: sub colore adipiscendae possessionis, Cod. Th. 3, 6, 3; Juv. 6, 280.

    Lewis & Short latin dictionary > color

  • 16 lepor

    lĕpor and lĕpos, ōris, m. [perh. root lamp-; Gr. lampô, lampros; cf. Lat. limpidus, lanterna], pleasantness, agreeableness, attractiveness, charm.
    I.
    In gen.:

    quasi salsa muriatica esse autumantur sine omni lepore et sine suavitate,

    Plaut. Poen. 1, 2, 32:

    aurea, pavonum ridenti imbuta lepore Saecla,

    Lucr. 2, 502; 4, 1133:

    omnis vitae lepos,

    Plin. 31, 7, 41, § 88.—
    II.
    In partic.
    A.
    Of behavior, pleasantness, grace, politeness, amiability:

    affluens omni lepore ac venustate,

    Cic. Verr. 2, 5, 54, § 142:

    in quo mihi videtur specimen fuisse humanitatis, salis, suavitatis, leporis,

    id. Tusc. 5, 19, 55. —
    B.
    As a term of endearment, = blanditiae, my delight, charmer:

    respice, o mi lepos,

    Plaut. Cas. 2, 3, 19; id. Curc. 1, 2, 4.—
    C.
    Of speech, pleasantry, wit, humor (so most freq. in Cic.; cf.:

    sal, facetiae, festivitas): Inest lepos ludusque in hac comoedia,

    Plaut. As. prol. 13:

    ea esset in homine jucunditas et tantus in jocando lepos ut, etc.,

    Cic. de Or. 1, 7, 27:

    urbanitatis oratorius, non scurrilis, lepos,

    id. Brut. 38, 143; cf. id. de Or. 1, 34, 159:

    floruit admirabili quodam lepore dicendi,

    id. Ac. 2, 6, 16:

    inusitatus nostris oratoribus lepos,

    id. de Or. 2, 23, 98:

    omnes verborum, omnes sententiarum lepores,

    id. Or. 27, 96.

    Lewis & Short latin dictionary > lepor

  • 17 Libo

    1.
    lībo, āvi, ātum, 1, v. a. [root lib-, leibô, loibê; cf. Līber, delibutus, etc.], to take a little from any thing.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    libare gramina dentibus,

    to crop, Calp. Ecl. 5, 51.—
    B.
    In partic.
    1.
    To take a taste of a thing, to taste:

    jecur,

    Liv. 25, 16:

    pocula Bacchi,

    Verg. A. 3, 354:

    flumina libant Summa leves,

    to sip, id. G. 4, 54.—
    b.
    Poet., to touch a thing:

    cibos digitis,

    Ov. A. A. 1, 577:

    summam celeri pede libat harenam,

    id. M. 10, 653:

    cellulae limen,

    Petr. 136:

    oscula alicujus,

    to kiss, Verg. A. 1, 256.—
    2.
    To pour out in honor of a deity, to make a libation of any thing:

    duo rite mero libans carchesia Baccho,

    Verg. A. 5, 77:

    carchesia patri,

    Val. Fl. 5, 274:

    Oceano libemus,

    Verg. G. 4, 381:

    in mensam laticum libavit honorem,

    id. A. 1, 740:

    pateris altaria libant,

    sprinkle, id. ib. 12, 174:

    sepulcrum mei Tlepolemi tuo luminum cruore libabo,

    App. M. 8, p. 206 fin.
    b.
    To pour out or forth:

    rorem in tempora nati,

    Val. Fl. 4, 15.—
    3.
    To pour out as an offering, to offer, dedicate, consecrate:

    certasque fruges certasque bacas sacerdotes publice libanto,

    Cic. Leg. 2, 8, 19:

    diis dapes,

    Liv. 39, 43:

    uvam,

    Tib. 1, 11, 21:

    frugem Cereri,

    Ov. M. 8, 274:

    noluit bibere, sed libavit eam (aquam) Domino,

    Vulg. 2 Reg. 23, 16. — Absol., to offer libations:

    libant diis alienis,

    Vulg. Jer. 7, 18:

    Domino,

    id. 2 Reg. 23, 16:

    cum solemni die Jovi libaretur,

    Gell. 12, 8, 2.—So poet.:

    carmen aris,

    Prop. 4 (5), 6, 8:

    Celso lacrimas libamus adempto,

    Ov. P. 1, 9, 41.—
    4.
    To lessen, diminish, impair by taking away:

    ergo terra tibi libatur et aucta recrescit,

    Lucr. 5, 260; id. 5, 568:

    virginitatem,

    Ov. H. 2, 115:

    vires,

    Liv. 21, 29.—
    II.
    Trop., to take out, cull, extract from any thing (rare but class.):

    ex variis ingeniis excellentissima quaeque libavimus,

    Cic. Inv. 2, 2, 4; cf. id. Tusc. 5, 29, 82:

    qui tuo nomini velis ex aliorum laboribus libare laudem,

    Auct. Her. 4, 3, 5:

    libandus est etiam ex omni genere urbanitatis facetiarum quidem lepos,

    Cic. de Or. 1, 34, 159:

    a qua (natura deorum) haustos animos et libatos habemus,

    id. Div. 1, 49, 110:

    unde (i. e. ex divinitate) omnes animos haustos, aut acceptos, aut libatos haberemus,

    id. ib. 2, 11, 26: neque ea, ut sua, possedisse, sed ut aliena libāsse. id. de Or. 1, 50, 218.—
    B.
    To learn something of, acquire superficially:

    sed eum (informamus) qui quasdam artes haurire, omnes libare debet,

    Tac. Dial. 31 fin.
    2.
    Lĭbo, ōnis, m., a Roman surname in the gens Marcia and Scribonia, Cic. Att. 12, 5, 3; id. Brut. 23, 89; id. de Or. 2, 65, 263; id. Ac. 1, 1, 3; Hor. Ep. 1, 19, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > Libo

  • 18 libo

    1.
    lībo, āvi, ātum, 1, v. a. [root lib-, leibô, loibê; cf. Līber, delibutus, etc.], to take a little from any thing.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    libare gramina dentibus,

    to crop, Calp. Ecl. 5, 51.—
    B.
    In partic.
    1.
    To take a taste of a thing, to taste:

    jecur,

    Liv. 25, 16:

    pocula Bacchi,

    Verg. A. 3, 354:

    flumina libant Summa leves,

    to sip, id. G. 4, 54.—
    b.
    Poet., to touch a thing:

    cibos digitis,

    Ov. A. A. 1, 577:

    summam celeri pede libat harenam,

    id. M. 10, 653:

    cellulae limen,

    Petr. 136:

    oscula alicujus,

    to kiss, Verg. A. 1, 256.—
    2.
    To pour out in honor of a deity, to make a libation of any thing:

    duo rite mero libans carchesia Baccho,

    Verg. A. 5, 77:

    carchesia patri,

    Val. Fl. 5, 274:

    Oceano libemus,

    Verg. G. 4, 381:

    in mensam laticum libavit honorem,

    id. A. 1, 740:

    pateris altaria libant,

    sprinkle, id. ib. 12, 174:

    sepulcrum mei Tlepolemi tuo luminum cruore libabo,

    App. M. 8, p. 206 fin.
    b.
    To pour out or forth:

    rorem in tempora nati,

    Val. Fl. 4, 15.—
    3.
    To pour out as an offering, to offer, dedicate, consecrate:

    certasque fruges certasque bacas sacerdotes publice libanto,

    Cic. Leg. 2, 8, 19:

    diis dapes,

    Liv. 39, 43:

    uvam,

    Tib. 1, 11, 21:

    frugem Cereri,

    Ov. M. 8, 274:

    noluit bibere, sed libavit eam (aquam) Domino,

    Vulg. 2 Reg. 23, 16. — Absol., to offer libations:

    libant diis alienis,

    Vulg. Jer. 7, 18:

    Domino,

    id. 2 Reg. 23, 16:

    cum solemni die Jovi libaretur,

    Gell. 12, 8, 2.—So poet.:

    carmen aris,

    Prop. 4 (5), 6, 8:

    Celso lacrimas libamus adempto,

    Ov. P. 1, 9, 41.—
    4.
    To lessen, diminish, impair by taking away:

    ergo terra tibi libatur et aucta recrescit,

    Lucr. 5, 260; id. 5, 568:

    virginitatem,

    Ov. H. 2, 115:

    vires,

    Liv. 21, 29.—
    II.
    Trop., to take out, cull, extract from any thing (rare but class.):

    ex variis ingeniis excellentissima quaeque libavimus,

    Cic. Inv. 2, 2, 4; cf. id. Tusc. 5, 29, 82:

    qui tuo nomini velis ex aliorum laboribus libare laudem,

    Auct. Her. 4, 3, 5:

    libandus est etiam ex omni genere urbanitatis facetiarum quidem lepos,

    Cic. de Or. 1, 34, 159:

    a qua (natura deorum) haustos animos et libatos habemus,

    id. Div. 1, 49, 110:

    unde (i. e. ex divinitate) omnes animos haustos, aut acceptos, aut libatos haberemus,

    id. ib. 2, 11, 26: neque ea, ut sua, possedisse, sed ut aliena libāsse. id. de Or. 1, 50, 218.—
    B.
    To learn something of, acquire superficially:

    sed eum (informamus) qui quasdam artes haurire, omnes libare debet,

    Tac. Dial. 31 fin.
    2.
    Lĭbo, ōnis, m., a Roman surname in the gens Marcia and Scribonia, Cic. Att. 12, 5, 3; id. Brut. 23, 89; id. de Or. 2, 65, 263; id. Ac. 1, 1, 3; Hor. Ep. 1, 19, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > libo

  • 19 murmur

    murmur, ŭris, n. (m.: murmur fit verus, Varr. ap. Non. 214, 14) [Sanscr. marmara, susurrus, murmur, and the Greek mormurô and murmurô], a murmur, murmuring; a humming, roaring, growling, grumbling; a rushing, crashing, etc. (class.;

    syn.: fremitus, strepitus, fragor, stridor, susurrus): murmur populi,

    Liv. 45, 1: serpitque per agmina murmur. Verg. A. 12, 239:

    quanto porrexit murmure panem,

    Juv. 5, 67.—Of prayer, a low, indistinct tone:

    quos ubi placavit precibus et murmure longo,

    Ov. M. 7, 251; Juv. 10, 290.—Of the humming of bees:

    strepit omnis murmure campus,

    Verg. A. 6, 709.—Of the roar of a lion, Mart. 8, 55, 1;

    of the tiger: tigridis Hyrcanae jejunum murmur,

    Stat. Th. 12, 170.—Of inanimate things, a murmur, roar, rushing, crashing, crash, rumbling:

    nam et odor urbanitatis, et mollitudo humanitatis, et murmur maris, et dulcedo orationis sunt ducta a ceteris sensibus,

    Cic. de Or. 3, 40, 161:

    dare,

    to roar, Lucr. 6, 142:

    magno misceri murmure caelum,

    Verg. A. 4, 160:

    ventosum,

    the rushing wind, id. E. 9, 58.—Of thunder:

    exanimes primo murmure caeli,

    Juv. 13, 224.—Of a volcanic mountain:

    Aetnaei verticis,

    Suet. Calig. 51.—Of an earthquake, a roaring, rumbling:

    praecedit sonus, alias murmuri similis, alias mugitibus, aut clamori humano, armorumve pulsantium fragori,

    Plin. 2, 80, 82, § 193.—Of wind-instruments:

    cornuum,

    the sound, Hor. C. 2, 1, 17: inflati buxi, of the tibia, Ov. M. 14, 537:

    aurium,

    a singing in the ears, Plin. 28, 7, 21, § 75 (Jahn, animalia).— Trop.:

    contemnere murmura famae,

    Prop. 2, 5, 29; of a muttering, rebellious murmur:

    contra Dominum,

    Vulg. Exod. 16, 7; id. Act. 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > murmur

  • 20 odor

    ŏdor (old form ŏdos, like arbos, labos, etc., Plaut. Capt. 4, 2, 35; id. Ps. 3, 2, 52; Sall. J. 44, 4), ōris, m. [root od-; Gr. ozô, odôda, odmê; whence oleo, olfacio], a smell, scent, odor (class.; cf. fragrantia).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    omnis odor ad supera fertur,

    Cic. N. D. 2, 56, 141:

    odorem avide trahere naribus,

    Phaedr. 3, 1, 3:

    florum,

    Cic. Sen. 17, 59.—
    B.
    In partic.
    1.
    A pleasant odor, perfume; concr., perfumery, essences, spices (syn. odoramenta).—So mostly in plur.:

    sternite lectos, incendite odores,

    Plaut. Men. 2, 2, 4:

    incendere odores,

    Cic. Tusc. 3, 18, 43; id. Verr. 2, 4, 35. § 77;

    2, 5, 56, § 146: croceos odores Tmolus mittit,

    Verg. G. 1, 56:

    perfusus liquidis odoribus,

    perfumed waters, ointments, balsams, Hor. C. 1, 5, 2; id. Ep. 2, 1, 269:

    corpus differtum odoribus conditur,

    Tac. A. 16, 6.— Sing., Plaut. Mil. 2, 5, 2:

    fragrans Assyrio odore domus,

    Cat. 68, 144:

    ara Fumat odore,

    incense, Hor. C. 3, 18, 7.—
    2.
    A disagreeable smell, a stench, stink (syn.:

    nidor, faetor): putidus odor ibi saepe ex sulfure et alumine. Varr L. L. 5, § 25 Müll.: cum odos aut pabuli egestas locum mutare subegerat,

    Sall. J. 44, 4:

    camera odore foeda,

    id. C. 55, 4:

    ingratos odores,

    Ov. M. 2, 626:

    gravis,

    Verg. G. 4, 49:

    taeter,

    Caes. B. C. 3, 49; Verg. A. 3, 228:

    malus,

    Hor. Epod. 12, 8:

    intolerabili foeditatis odore,

    Cic. N. D. 2, 40, 127:

    offensus putrefacti cerebri odore,

    Suet. Calig. 27 fin.:

    ignis,

    Vulg. Dan. 3, 94.—
    II.
    Trop., a scent, inkling, hint, presentiment, suggestion:

    odor suspicionis,

    Cic. Clu. 27, 73:

    legum,

    id. Verr. 2, 5, 61, § 160:

    hominum furta odore persequi,

    id. ib. 2, 4, 24, §

    53: res fluit ad interregnum, et est non nullos odor dictaturae,

    id. Att. 4, 18, 3 B. and K. (al. 4, 16, 11):

    lucri bonus est odor,

    Juv. 14, 204; cf.:

    Christi bonus odor sumus Deo in iis,

    Vulg. 2 Cor. 2, 15:

    urbanitatis,

    a tincture of politeness, Cic. de Or. 3, 40, 161.

    Lewis & Short latin dictionary > odor

См. также в других словарях:

  • Urbanitatis veteris — ist eine Enzyklika von Papst Leo XIII. vom 20. November 1901, er wendet sich an den Erzbischof und Bischöfe der lateinischen Kirche in Griechenland und nimmt Stellung zur „Gründung eines Priesterseminars in Athen“. Nach der Gründung eines… …   Deutsch Wikipedia

  • Ad apostolici — Dall alto dell Apostolico Seggio (Aus der Höhe des apostolischen Stuhls) ist eine an die Bischöfe, den Klerus und an das italienische Volk gerichtete Enzyklika von Papst Leo XIII. die er am 15. Oktober 1890 mit dem Untertitel „Über die Freimaurer …   Deutsch Wikipedia

  • Adiutricem populi — Adiutricem (auch Adiutrix populi) ist eine Enzyklika von Papst Leo XIII., sie datiert vom 5. September 1895 und ist in die Reihe der Rosenkranzenzykliken einzuordnen. In dieser Enzyklika stellt er die Verbindung zwischen der Gottesmutter Maria,… …   Deutsch Wikipedia

  • Aeterni patris — Die Enzyklika Aeterni Patris Papst Leos XIII. vom 4. August 1879 stellte der falschen Philosophie, die Ursprung privater wie sozialer Übel sei, die gesunde entgegen, die den Glauben vorbereitet, seine Annahme als vernünftig erweist, ihn tiefer… …   Deutsch Wikipedia

  • Arcanum divinae sapientia — Am 10. Februar 1880 veröffentlichte Papst Leo XIII. die Enzyklika Arcanum divinae sapientiae mit dem Untertitel „Über die christliche Ehe“ infolge des Kulturkampfes. Inhaltsverzeichnis 1 Die katholische Ehelehre 2 Das Sakrament der Ehe 3 Weitere… …   Deutsch Wikipedia

  • Dall'alto dell'Apostolico Seggio — (Aus der Höhe des apostolischen Stuhls) ist eine an die Bischöfe, den Klerus und an das italienische Volk gerichtete Enzyklika von Papst Leo XIII. die er am 15. Oktober 1890 mit dem Untertitel „Über die Freimaurer in Italien“ veröffentlichte. Sie …   Deutsch Wikipedia

  • Humanum Genus — (sinngemäß: Das Menschengeschlecht) war die wohl schärfste Verurteilung der Freimaurerei durch die katholische Kirche. In der am 20. April 1884 veröffentlichten Enzyklika bezeichnet Papst Leo XIII., die menschliche Rasse als in zwei… …   Deutsch Wikipedia

  • Leo XIII — Leo XIII. Das Wappen von Papst Leo XIII …   Deutsch Wikipedia

  • Rerum novarum — Leo XIII. Papst Leo XIII. verfasste nicht weniger als 86 Enzykliken. Als epochal und als „Mutter aller Sozialenzykliken“ wird seine am 15. Mai 1891 veröffentlichte Enzyklika Rerum Novarum betrachtet, die Leo XIII. in die Papstgeschichte als den… …   Deutsch Wikipedia

  • Vincenzo Gioacchino Pecci — Leo XIII. Das Wappen von Papst Leo XIII …   Deutsch Wikipedia

  • Vincenzo Gioachhino Pecci — Leo XIII. Das Wappen von Papst Leo XIII …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»